Terwijl de meeste mensen een kraaiende haan vooral kennen als ongewenste wekker, vormt dat ochtendlawaai in Belgisch Limburg al generaties lang de soundtrack van een bloedserieuze sport: hanenzingen. Geen spektakel, geen veren in het rond — enkel een uur lang luisteren, tellen en hopen dat je haan in vorm is.

Deelnemers voorspellen namelijk hoeveel keer hun haan zal kraaien in zestig minuten. Elke kraai telt. Elke seconde stilte is een nagelbijter. En dat alles voor eeuwige roem, een plek in het klassement — en het onbetaalbare genoegen om op zondagmorgen te zeggen: “De mijne deed er 41.”

In Limburg mag zowat elk ras meedoen, zolang de haan maar minstens twintig keer zijn keel openzet. Geen sinecure, wel een kwestie van stamreeksen, kraaifrequenties en een goed oor.

Ooit was hanenzetten een geliefde zondagstraditie. Tijdens en vlak na de Tweede Wereldoorlog bloeide de sport als nooit tevoren, met clubs in bijna elk dorp. Vandaag is het een verdwijnende wereld. De cafés zijn stiller, de hokken leger, maar de passie leeft voort bij een handvol onverzettelijke liefhebbers.

En dus trok ik op zondagochtend naar de nog overgebleven verenigingen in Belgisch Limburg
— van Het Wakker Zangertje in Boeslinter tot Recht Voor Allen in Attenrode. Op zoek naar de hanen, de mensen, en de verhalen achter een Limburgse traditie.

---

Fotograaf: Sebastiaan Franco
Te bezichtigen tot vrijdag 29 mei in het café van Peperfabriek.
Alle weekdagen tussen 13:00 en 17:00.

• kunst & cultuur